Cenâb-ı Hak, kullarını kendi Zât’ına yakın kılmak için bazı vesileler yaratmıştır. Bu vesilelerin en önemli halkalarından birisini de “Ehl-i Beyt-i Rasûl” sevgisi teşkil etmektedir. Zira Ehl-i Beyt’in üstün makamı ile ilgili olarak nazil olan âyetler ve Efendimiz (s.a.v.)’den rivayet edilen hadisler sebebiyle Ehl-i Beyt, tarih boyunca bütün Müslümanların yöneldiği tek mihver durumuna gelmiş; onların ilim ve marifet nurları hak ve hakikat yolunda ümmete ışık tutmuştur.

Ehl-i Beyti sevmek, ehl-i sünnetin inanç esaslarından biridir. Bu durum Kur’ân-ı Kerim’in açık bir nassıdır. Ehl-i Beyti sevmeyenin imanında noksanlık olur. Çünkü bu konuda birçok hadis-i şerif mevcuttur.

Aslında Efendimizin (s.a.v.) Ehl-i Beyt’e ilgisi ve sevgisi sadece akrabalık bağının bir sonucu değildir. Bu aynı zamanda risalet vazifesinin de bir icabıdır. Zira kendisinden sonra kıyamete dek ümmetine; ilim, maneviyat, cihat gibi toplumun dinamiği olan, milletlerin ayakta kalmasını sağlayan ve devamları için şart olan dinî hususlarda onların daima önde olacaklarını hadislerinde müjdelemiştir. Bu yüzden Ehl-i Beyt’e duyulan sevgi, insanı Rasûlullah’a, Efendimize (s.a.v.) duyulan sevgi de insanı Cenâb-ı Hakk’ın rızasına ve hoşnutluğuna kavuşturur. Yüzyılımızda hem Ehl-i Beyt soyundan olup, yukarıda bahsettiğimiz vasıflara da haiz Ehl-i Beyt âşıklarından biri de, Mübarek Üstadımız Abdullah Farûki el-Müceddidî Hazretleridir.

Abdullah Farukî (k.s.) zahirde Ârif-i billah Alâaddin Fersâfî (k.s.) nezaretinde yetişse de tasavvufta veysîlik olarak tabir edilen hususî bir nimete kavuşmuş ve manen rical-i gayb, Hz. Abdulkadir Geylânî, On İki İmamların irşatlarından istifade etmiş, Ehl-i Beyt’in babası Hz. Ali (k.v.) Efendimizde ise “Fenâf’i-Şeyh” makâmına ermiştir. Mübarek Üstadımızın, Hz. Ali (k.v.)’de fena olması elbette, daha evvelden ona duydukları büyük bir sevginin de bir eseri olmakla beraber bu fenâ makamına ulaşmaları, Ehl-i Beyt’in bütün fertlerinin sevgilerini kendisine açmış ve onlar tarafından da sevilmiştir.

Efendi’mizin gönlündeki Ehl-i Beyt’e duyduğu sevgi sadece dilde kalan, kuru ve ruhsuz bir sevgi değildi. Ehl-i Beyt’e beslediği özel sevgisiyle alâkalı onun sohbetlerine, dualarına ve gerekse gözyaşlarına şahit olan kimi insanlar; “Abdullah Farukî hazretleri Ehl-i Beyt’ten başka kimseyi sevmiyor” hissine kapılırlardı. Ziyaretinde bulunan kimi alevî ilim adamları, “Efendim, sizi görünce kendimizden utandık. Sevginize şahit olunca, Ehl-i Beyt’i gerektiğinden çok çok az sevdiğimizi gördük. Bizler gerçekten sadece sevgi iddiasında bulunuyormuşuz, keşke sizi tüm alevî kardeşlerimiz tanısalardı!” itirafında bulunmuşlardır; ama onun sevgisi ölçüsüz bir sevgi de değildir. İslâm’ın ahkâmıyla; Allah ve Rasûl’ünün işaret ettikleri yönde şer-i şerifle bütünleşmiş bir sevgidir. O (rh.a.), Ehl-i Beyt’i asla ne Rasûlullah’tan ne de Ashâb-ı Kiram’ın sevgisinden ayırmıştır. Onları bir bütün kabul etmiş ve itaatsiz bir sevgiyi de boş saymıştır.

Hocaefendi’nin (k.s.), Ehl-i Beyt’in anası Hz. Fâtıma’ya özel bir sevgileri vardı. Onu anınca “Yâ Ümmî... Yâ Ümmî.../ Ey anacığım... Ey anacığım” diye gözyaşı dökerlerdi. Hocaefendi (rh.a.) “Fatıma benden bir parçadır, onu üzen beni üzer; onu sevindiren beni sevindirir” hadis-i şeriflerinde zikredilen “bid’a yani parça” ibaresini sadece bedenden bir parça olarak anlamazdı, onu Rasûlullah (s.a.v.)’in her yönünü yansıtan bir cennet seyyidesi ve nübüvetten bir parça olarak kabul ederdi.

Efendi Hazretleri Ehl-i Beyt sevgisine o kadar aşina olmuştur ki, mânada kendilerine bizzat Rasûlullah (s.a.v) tarafından talim buyrulan, içerisinde Allah Rasûl’ünün ebeveyninin, Ehl-i Beyt’inin ve tüm yakınlarının da hususi olarak zikredildiği bir salâvat-ı şerifesi mevcuttur.

Onun Ehl-i Beyt sevgisinin tezahürlerinden bir diğeri de bu konuda yazmış oldukları “Ehl-i Beyt ve On İki İmamlar” adlı güzide eseridir. Bu eser, Ehl-i Beyt’in örnek hayatından tablolar sunan kıymetli bir eserdir. Eserin içeriğinde Hz. Fâtıma, Hz. Ali, Hz. Hasan ve Hz. Hüseyin’in yanı sıra Ehl-i Beyt soyundan gelen On İki İmamların hayatları da anlatılmaktadır.

Hayatı boyunca Ehl-i Beyt sevgisini gönlünde buram buram yaşamış ve talebelerine de bu sevdayı yaşatmaya çalışmış olan Mübarek Efendimizin (k.s.) de, vefatından önce bizlere vasiyet ettiği yolumuzla ilgili üç ana esasın birisini Ehl-i Beyt sevgisi oluşturmuştur.

“Ey Salik! Bilesin ki bizim yolumuz üç esasa bağlıdır.

Tevhid akidesinin hâkimiyetidir.
Sünnet-i Seniyyenin yaşanmasıdır.
Ehl-i Beyt sevgisini yaşamaktır.”